Bəxtiyar Vahabzadənin M.Ə.Rəsulzadənin xatirəsinə yazdığı bir şeiri sizlərə təqdim edirəm.

Hər ikinizin ruhu şad olsun. 

M.Ə.RƏSULZADƏNİN XATİRƏSİNƏ 

Heykəl var-məzara gömülsün gərək, 

Məzar var, heykəli ucalmalıydı. 

N.Həsənzadə 

Bu torpağın özü boyda 

Bu torpağa məhəbbətlə doluydun. 

Bu torpağın yolunda da 

Sən öz canını qoydun. 

Borclu ikən Vətən sənə, xalq sənə 

Hər şey döndu tərsinə. 

Bu torpaqdan verəmmədik 

Bir məzarlıq yer sənə. 

Zamana bax! Bu torpağı 

Bir“sağ ol”a satana, 

Xəyanətin kölgəsində 

rahat-rahat yatana 

Bu milləti ölümlərlə 

imtahana çəkənə 

Məmləkəti başdan-başa 

talayana, sökənə 

Heykəllər ucaltmışıq. 

Özümüzü bəyənməyib 

“Beynəlmiləl” laylasına yatmışıq. 

Yatdığımız bəs etməzmi? 

Ayılaq bir, görək bir 

Xeyir nədir, şər nədir? 

Riyalara,boyalara 

yetmiş ildir uymuşuq. 

Gör kimin əvəzinə 

kimə heykəl qoymuşuq. 

Ancaq ana təbiətdə 

Bir əzəli qayda var: 

Bünövrəsi eşq olmayanın 

Tunc olsa da tez uçar. 

Heykəl-məzar! 

Biri- zora söykənibdir 

Biri-haqqa, şərəfə! 

Davamlıdır 

qəlbimizə köçüb gələn o məzar. 

Postamenti nifrət olan 

yüz heykəldən yüz dəfə! 

28 may, 1990